hieronder een concertrecensie van het concert van the kooks, waar ook ik aanwezig was:
Bent u mannelijk, vrijgezel en aan het ‘browsen’? Dan bent u in de Paradiso aan het goede adres. Echter, uw naam moet wel Luke Pritchard zijn, want alleen dán kunt u rekenen op een zaal vol gillende meisjes.
Tja, wat moet je nou denken van THE KOOKS? Het is allemaal een beetje clean, een beetje poppy... te makkelijk? Nou, nee. De band mag dan wel wat hitgevoeliger zijn dan Arctic Monkeys of Dirty Pretty Things, het zijn wel stoere mannen op het podium. Met goede liedjes. Geen wonder dat er maar liefst 6 singles van de 14 tracks tellende plaat zijn uitgebracht in Engeland. Iets waar de band nog wel een beetje kritiek op heeft gekregen, dat ze Inside In/Inside Out aan het uitmelken zijn, maar dat is een beetje misplaatst. Immers: die plaat staat bomvol perfect gepende singles, dus waarom niet? Singles kósten de band eerder geld in het thuisland – u betaalt namelijk 1 à 2 pond voor zo’n leuk dingetje. Die stimuleren dan wel weer de verkoop van een album (het debuut ging meer dan een miljoen keer over de toonbank), maar ach. Samengevat: Luke en z’n maatjes boeren goed.
Ken je dat gevoel, dat ‘ik-ben-morgen-doof/ik-heb-voorgoed-een-gehoorsbeschadging-gevoel’? Dat ratelende geluid...? Nou dát heb je al snel bij The Kooks. Niet van de band, maar van al die vrouwen, die meisjes. Want die zijn in grote getale gekomen om hun held te zien. Die kunnen heel lang en vooral ook heel hard gillen. De set beginnen met een echte stamper? Niets daarvan. Pritchard opent doodleuk met het rustige Seaside. Alle keeltjes doen mee. Daarna gaat het pas los met See The World en krijgt hij zowaar een bh in z’n gezicht gesmeten. De toon is gezet.
Pritchard loopt wat quasi verveeld over het podium, lacht door zijn bos krullen naar de voorste rijen. Hij ís gewoon een schoffie. Als hij even geen gitaar hoeft te spelen, plaagt hij door over de voorste rijen te buigen, net buiten bereik van de grijpgrage handjes. Toch zijn het vooral de liedjes die het doen, die de band zo goed maken: Matchbox, Eddie’s Gun. Ooh La, She Moves In Her Own Way… Alles, single of niet, wordt luidkeels meegezongen. En als je dan binnen een uur weer buiten staat, dan heb je geen reden tot klagen. Wat een band! YORICK BUWALDA
Gezien: PARADISO, AMSTERDAM (DINSDAG 21 NOVEMBER)
